Belki Son Aşk Şiiri

Muhammed Muhtari
(İran/ 1942-1998)

Çeviren Ayhan Fazlı

Burada ya orada kimse durmamış
Dudaklarının neresinden kurtarsın beni
İki nokta hiçbir yerden, yeri değişmiş ancak,

Tedirginliğinde kendini hala sürükleyen uzun gölgemi gören gözlere kadar.

Kuzey mor bir eğridir güneye uzanan
Bulutla martıda bir dalga çözülür

Değişen şey sadece güneş

Dudakların nerde

Gündüzün sesi yüksek
Anack, dünya kısa
Cümlenin bitişine tek bir sözcük kalmış
Ve duydukça, suskunluğumu donatırım
Ve güneş damın kıyısında hala ıslık çalmakta
Arkadaki köprüler yıkılmış
Önde dünyanın külü,  kumlar
Devamlı gurup gölgenin içine yaslanmış
Ve gece dize kadar yükselince tahammülü kısıyor

Dudağın nasıl bir şey ki
Çıplaklık patlaması, suskun çırpınmalarda taşa dönüşür

Kutup havası sanki İran halısını yıpratmış
Hiç bir belirti yok
Bakıyorum
Sadece o sözcük geçseydi
Göz kırpınca katedilirdi yol
Çocuk yaramazlığına dönerdi
Ve kavşakta kollarını boynuna sarardı

Toprak bekliyor, dudakların nerde