Nerede biz, nerede ruhumuz?
Ruhumuza gölgeler uydurup peşlerinden seyiriyoruz.
Bir kalbimiz vardı, onu özlemle anıyoruz.
Hayat önümüzden geçiyor, adamakıllı bir merhaba diyemiyoruz.
Eksik sorular soruyoruz, eksik cümleler kuruyoruz. Bir şeyi tam yapmaya takatimiz yok.
Sonra işte... Bakakalıyoruz, donakalıyoruz, şaşakalıyoruz...
Biz hep kalıyoruz Emrah ama kendimizden başka kalacak bir yerimiz yok.
Vakti gelmedi mi?
Yıllar geçiyor, zamanımız az, yolumuz uzun...