Ölüm Yaşam Türküsü

İşte ben, miras kalmış halıya uzanmış

Somut hatıra

Bu kara gecelerin yıpranmış hırkası eğnimde[1]

Uzak yılların anısıyım, kaç katlı otobanların ortasına atılmış

Ayak yalın bir çocuğun çıplak çığlığıyım anne evinin bahçesinde

Yalnızlık öğlelerin annesiz sofrasıyım, televizyon önünde açılıyorum

İntizar kâsesiyim, yemek tabaklarına ters çevrilmiş

Semaverin sarsmışça çabasıyım aile ocağını ısıtmak için

Yalnız bırakılmış bir kumru yavrusuyum, bahçe kapısında unutulmuş

Sarı arıların yuvasıyım, çimentoyla ağzım yumulur

Yeşil bisikletin fetişizmiyim, bodrum tapınağının duvarına asılmış

Gömülmüş sarnıçların avare ruhlarının bilinçaltıyım, bahçe duvarı altında

Pembe gülün içime sardığı köklerine düğümlenmişim

Bahçe ortasında havuz yokluğu kompleksiyim, komşu bahçesinde masmavi parlıyorum

Miras evlerinin beşik çatısına yağan kar ağırlığıyım

Pencereler önünde Duvar sertliği

İki dalan arasında sınırlanan iki evin hasret haritasıyım

Anne korkusunun travmasıyım ben

Baba çocukluğunun kör kompleksi

Kapana düşmüş boz fareyim, kaynar suyla idama mahkûm

Ben kanadı kesilmiş bir mavi vantilatör pervanesiyim

Duvardaki haritanın Araz çayına fırlatılmış çaydanlık

Cuma akşamının mantıksız nâra korkusuyum, 
ızdıraba kapılmış çocuğun dili altındaki tuz tadı

Altın renkli saatin siyah akrebiyim, kiraz ağacına ateş edilmiş

Komşu kızının heyecanlıca izlemesiyim, ağacın tepesinden

Dedemin sigarasının duman dalgasıyım, bu günkü havaları kirletirim

Yatak odası perdesinin dalgalanmasıyım, bombardıman ertesinden

Güneşin cam parçalarına soğuk yansımasıyım

Davulcu maymunun yırtılmış davuluyum, pencere yalnızlığında unutulmuş

Ben, kerpiç dalanların kıyısında ölen farelerin akrabasıyım

Mahallenin lavaş tandırıyım, füze yutuyorum

Yeşil bir Peykan[2]’a kapılmış korkuyum ben,
Savalan[3] gediğinde dudaklarda titreyen dua

Ve sınır kıyısı televizyonlarında dans izlemenin şaşkınlığı

Ben yeşil tokmakların temposuyum, öğlen sonrası yaramazlığında çalınıyorum

Eski duvarlar kerpicinde uzanan bir hat

Küçücük bir taşın tetiklenmesiyim, bir çocuğun ayağı altında 67. sonbaharın akşam saat beşinde

Ben çikolata tadının ızdırablı hasretiyim, ihtiyar mavi gözlü seyyar satıcıya el uzatmış

Öğretmen gününe hediye almanın saçmalığıyım, Mayıs’ın bahar sarhoşluğunda

Unutulmuş bir dilim ben

Okunamayan bir hat, atik devirlerden kalmış bir masal

Yakılmış bir coğrafyaya sürgün bir dilin masumiyetiyim ben

Bu dumanlı şehirde

Bu yakılmış şehirde

Bu anti-şehir şehirde

Dargınlık güneşiyim, batı kulelerinin arkasında batıyorum

Şehrin boğaz düğümüyüm, eylül sonundaki killi otobüslere yutuluyorum

Mesai saati sonrası yorgunluk kalabalığıyım

Makinelerin çiğnediği bilinçaltı asabiyetim, taksilere tıkanıyorum

Erkekçe motorların aceleci egzoz Death metal’ıyım

Hüzünlü bir anıyım

Dağlara mahkûm Sisifos'um ben

Bu şehrin Alzheimer duvarları arkasında bozarıyorum

Kebap olmuş arzuların alevlenen ateşiyim

Cennet kuşlarının yakılmış kanadı, Demavend[4] caddesinin ciğercileri mangalında; ısırılıyorum

“hiyavan[5]”ın siyah devamıyım, 625 km Âzâdî[6] meydanına kadar uzanan gurbet

Kaldırım taşlarında yağmur kokan şarkıların yıpranmış anısıyım ben

Valî-asr[7] arklarında yüzen fotoğrafların unutkanlığıyım

Ben avazını kaybetmiş

Üzgün bir ozanım[8]

İşte ben

Bir gece biteceğim

Ve siyahlık “İnkılâp Caddesi”nin asfaltına kalacak

Ancak sen, hiç bir zaman, hiçbir derdimi anlayamadın saygıdeğer psikoloğum.

---

[1] Naima YÜŞİC’den

[2] İran’da yetmişlerden doksanların sonuna kadar üretilen bir araba

[3] Azerbaycan’ın doğusunda, Erdebil bölgesinde bir Dağ

[4] Tahran’a yakınlığındaki Alburz dağlarının en yüksek zirvesi

[5] Tebriz’de bir mahalle

[6] Tahran’ın batısında büyük bir meydan

[7] Tahran’ın güzel ve eski bir caddesi

[8] Ahmet ŞAMLU’dan