I:
İz Sürücü Olarak Bir Yazarın Anatomisi
İnsanların
kendilerini oyaladıkları, kandıkları şeyler onun kendini oyalamasına,
kandırmasına yetmiyordu. Hiçbiri kısa bir süre için bile olsa ona tesir
etmiyordu. O yüzden kimseye zararı dokunmayan bir günahın eşiğindeyken bile
günahtan vazgeçebiliyor, günah ona tüm gençliğini ve şehvetini sunan güzel bir
kadın gibi gülümsemesine rağmen ondan yüz çevirebiliyor ve dünyaya kapattığı
kapının ardına, yazıya sığınıyordu. “Unutmayın”, diyordu, “yazı bu dünyada ve
bu dünyayı bulabileceğiniz bir şey, ama bu dünyaya ait bir şey değildir.
Yazıyorum, çünkü yazmak beni Allah’a yakınlaştırıyor ve yazdığım zaman O’nu
parmaklarımın ucunda hissediyorum. Kalbimden çıkan, beynimi ziyaret eden ve
vücudumu gezen kelimeler parmaklarımın ucundan kağıda dökülüveriyorlarmış gibi
geliyor. Onları kağıtta sımsıkı tutan sır, görünmeyen bir yapıştırıcı
sanıyorum, öyle ki yerlerinden kıpırdayamıyor, okuyucusuyla buluşuncaya kadar
yalnız seyrederek bekliyor ve sonra birden hücum ediyorlar kalplare, beyinlere,
ellere ve yüzlere.”
Ehet Seli
26 Nisan 2014 Cumartesi, 01.27
Evim, Engelab-Tehran
