Niçin kesmiyorum Emrah, niçin uzatıyorum? Halbuki kesmedikçe ve dolayısıyla uzadıkça yani, daha fazla eksiliyor benden ve böylece kardeşim daha çok acıtıyor. Zayıflıyor, güçsüzleşiyor, eksiliyor ama kesmeyip uzatıyorum ve acıtıyor işte. Saçlarımı diyorum, kesmiyorum ve dökülüyorlar; alnım açılıyor. Alnım açıldıkça daha bir parlıyor. Aklarım var saçlarımda Emrah, yavaş yavaş artıyorlar; iyi insanlar gibi. Siyahlar döküldükçe daha fazla çıkıyor, siyahlar çıkınca belli olmuyor ama aklar belli ediyor kendini ve dökülmüyorlar kardeşim. Pıtırak gibi birden çıkıyorlar ve büyüyorlar işte, ben de mutlu oluyorum ve kesmiyorum saçlarımı. Neden biliyor musun Emrah? Aklarım kadar akım da ondan, siyahlar dökülüyor aklar dökülmüyor da ondan. Kötü şeyler çoğalıyorsa iyi şeyler de azalmıyor! Savaşmadıkça ve yetinmedikçe delireceğiz Emrah! Gözlerinden öpüyorum.
M.Selim
11 Şubat 2015, 03.59
Odam-Jordan, Tehran
